Herman en ik waren het absoluut niet overal over eens. Zo wilde ik Annigje het liefst alleen plantaardig te eten geven, en vond hij het belangrijk om af en toe ook wat vis en zuivel te geven. Of wilde ik Annigje zo weinig mogelijk voor de televisie hebben en ging hij hier wat makkelijker mee om. Gelukkig lukt het ons steeds vaker om hier een balans in te vinden, want dat kost nou eenmaal tijd. Maar waar we het wel gelijk over eens waren, was de manier waarop wij tegen Annigje zouden praten!
En dan vooral over het zo weinig mogelijk “nee” zeggen. Ik heb hier vaak over gelezen, altijd afvragend of dit nou echt zou werken en hoe ik dit dan precies zou toepassen? Het schijnt namelijk zo te zijn, dat hoe vaker jij “nee” zegt, des te vaker zul je dit uiteindelijk terug horen. En toch twijfelde ik altijd. Zou dit nou echt zo veel effect hebben of ligt het gewoon aan het kind zelf? En wanneer begin je hier dan mee?
Ik dacht namelijk dat dit pas effect zou hebben op het moment dat Annigje zou gaan praten, maar ik merk nu al zo duidelijk verschil in de reactie van haar. Op het moment dat zij namelijk iets doet wat wij liever niet hebben of gevaarlijk vinden vertel ik haar rustig dat ik haar begrijp, ik het snap dat zij het leuk vind, (ik laat haar merken dat haar verlangens en gevoelens er toe doen) maar dat wij het gevaarlijk vinden of bang zijn voor het gevolg (ik toon ook mijn gevoel en angsten) en zeg rustig, “Snap je dat?” of “Zullen we wat anders gaan doen?” En kijk haar in haar oogjes aan.
En geloof me, de eerste keren dat ik dit deed, dacht ik echt; waar ben ik mee bezig? Ze begrijpt het toch niet, en kan überhaupt nog niet eens iets terug zeggen. Maar hoe vaker ik dit deed, hoe beter ik er in werd en hoe fijner zij hier op reageerde. Ik merk én voel gewoon dat ze mij begrijpt en rustiger wordt.
Zelfs tijdens momenten die gewoon helemaal k*t samen vallen. Het huis is één grote bende, er moet nog een afwas gedaan worden, het eten is nog niet klaar, er ligt een was te wachten én Annigje begint aan mijn broek te trekken om aandacht. Op momenten als deze was ik altijd geneigd om te zeggen, “Nee, Annigje, nu even niet”. Vervolgens reageerde zij zeurend en bleef door gaan. Ik meer en meer geïrriteerd en werd uiteindelijk boos. Waardoor zij zelf aandacht begon te trekken door van alles uit te halen waarvan ze weet dat het niet mag.
Dat doet ze nu veel minder omdat ik op dat soort momenten herken dat ze even écht mijn aandacht nodig heeft en dat ik even rustig met haar ga zitten. En ja, ook op de momenten dat ik eigenlijk geen tijd heb. Ik probeer alles los te laten, in het moment te leven en haar te geven wat zij op dat moment nodig heeft.
Toch lukt het ook hier echt niet altijd. Maar het gaat er voor al om dat ik mij bewust ben van de manier van praten tegen haar, dat zij het gelijk oppikt (hoe klein ze ook is) en dat ik haar rustig uitleg waaróm ik het niet wil in plaats van boos worden of “nee” zeggen. Dit zorgt er bij ons namelijk voor dat zij óf nog bozer wordt, of gaat huilen. En dit is niet echt de reactie waar wij op zitten te wachten of wat naar onze mening goed voor haar en ons is.
Ik hoop dan ook dat jullie hier net zo veel aan zullen hebben als wij, maar wil hier niet mee zeggen dat dit ook voor iedereen werkt of voor elk kind fijn is. Iedereen heeft namelijk andere behoeftes, belangen en manieren. Dat is allemaal goed zolang je je hier maar fijn bij voelt en het voor jullie werkt!
Liefs, Wietske
