Steeds vaker denken we eraan hoe fijn het zou zijn om meer in de natuur te wonen, de ruimte te hebben om groenten te verbouwen en Annigje te zien rennen achter de diertjes aan in onze eigen tuin. Hoe fijn we de stad ook vinden, weten we niet of het echt nog bij ons past. Of we er nog volop van kunnen genieten. Of we er überhaupt nog wel van willen genieten. Want soms voelt het alsof we het leuk móeten vinden, omdat we het vroeger zo leuk vonden en er nu eindelijk wonen.
Vanaf de geboorte van Annigje vragen wij ons zelf al af, of dit wel de goede plek is om ons kind op te laten groeien (Ik kan je vertellen dat die trappen op en af, met de kinderwagen, niet mijn favoriete bezigheid is). Maar de maanden dat we hier woonden waren op één hand te tellen dus wilden we het graag nog wat tijd geven. Maar ook nu, bijna een jaar verder, is dat gevoel nooit helemaal weg gegaan.
En kwam weer helemaal boven drijven op de fijnste plek ooit. Een strandhuisje aan zee. Niet vlakbij, of in de duinen. Nee, wakker worden, je deur openen, het zand aan je voeten voelen en de golven horen als je ‘s avonds weer warm in je bedje ligt. Gek ook eigenlijk, omdat je weet dat het golven zijn, klinkt het zo fijn. Maar als je je inbeeld dat het auto’s zijn, die voorbij razen, klinkt het ineens iets minder leuk. Maar niet te vaak gedaan, dat kan ik hier thuis ook nog wel opzoeken met de A20 op fietsafstand… 😉
Het lijkt wel hoe langer je in de stad woont, je langzaam beetje bij beetje vergeet hoe het is om écht buiten te zijn, hoe je vergeet hoe het is om de frisse wind te voelen in je gezicht, hoe het is om met je blote voeten de aarde te voelen en om even niks met de buitenwereld te maken te hebben (letterlijk, met nauwelijks wifi en bereik). En misschien klinkt het heel saai, maar wat is het fijn om gewoon niks te hoeven doen, nergens heen te moeten en als ik mij verveel naar buiten te lopen en met een schepje en een emmertje te spelen in het zand. Om weer even op te laden op het strand, aan de zee met het uitzicht op de golven. En heel even het gevoel te hebben, dat je niet meer nodig hebt.
En eenmaal thuis… verbaasden we ons nog meer over wat we deze hele zomer hier in ons appartement hebben zitten doen. Niet dat wij nu besloten hebben om binnen een maand hier te vertrekken (daar is dit huis ook gewoon te fijn voor), maar Funda staat in ieder geval in ons lijstje van meest bezochte websites. Al ben ik er van overtuigd dat dat perfecte boerderijtje in the middle of nowhere vanzelf wel naar ons toe komt, op het juiste moment.
Liefs, Wietske
