Na een periode van 22 maanden gevoed te hebben, voelde ik aan mijn lichaam dat het genoeg was. Ik was klaar en op. Het voelde goed zo. Maar de grote vraag was wel, hoe? Mijn zoontje was er aan gewend geraakt om nog drie keer per dag gevoed te worden, in slaap te vallen aan de borst en ook ‘s nachts sabbelend aan mijn tepel weer verder te slapen. Hoe kon ik na bijna twee jaar liefdevol stoppen met het geven van borstvoeding?
Ik heb mijn oudste, Annigje, één jaar en zeven maanden gevoed en voelde dat ik dat bij Abe ook minimaal wilde doen. Ik voedde hem vanaf dag één op verzoek en na een moeilijke periode met in slaap wiegen/krijgen, ben ik hem ook in slaap gaan voeden. Dit zorgde voor veel rust in huis en ik kreeg hem heel gemakkelijk in slaap.
Maar zeker de afgelopen maanden begon ik veel te twijfelen en had ik steeds meer behoefte aan mijn eigen energie/lichaam voor mezelf. Tussendoor werden we veel ziek waardoor ik elke keer voelde dat het het nog niet het juiste moment was om ook echt te stoppen. Ik zag er ook een beetje tegen op omdat ik überhaupt niet wist hoe ik dat zou kunnen doen, aangezien ik letterlijk twee weken daarvoor nog drie keer overdag voedde en ‘s nachts soms wel vijf/zes keer!
Tot dat mijn zus een week geleden over het boek; ‘De taal van huilen’ van Aletha J. Solter begon. Een boekje dat ik tijdens de zwangerschap van Annigje al wel eens gelezen had maar niet meer goed kon herinneren wat er ook al weer in stond. Deze kennis en info bleek precies datgene te zijn, wat ik nu nodig had;
Het gaat er namelijk vooral over dat alle emoties van kinderen er mogen zijn en dat wij als ouders vaak geneigd zijn om kinderen te laten stoppen met huilen (ook/vaak onbewust). We vinden het moeilijk om ons kind te horen huilen en hebben het gevoel dat we falen als we dit niet kunnen stoppen. Ook kan dit komen door je eigen jeugd waarin je niet mocht/kon huilen. Het triggert en we willen/kunnen dit niet altijd dragen. We gebruiken spenen, knuffels, speeltjes, zingen liedjes en wiegen of voeden ons kind net zo lang tot dat het weer stil is.
“Achteraf begrijp ik nu dat ik dit letterlijk niet aan kon. Ik kon zijn emoties niet dragen…”
Ik kwam er (mede door de therapie die ik het afgelopen half jaar gevolgd heb bij @nickykeijzer) achter dat ik Abe continu aan het ‘pleasen’ was. Het voeden was een slaapassociatie geworden. Maar ik heb het ook vaak ingezet als hij overstuur was. Dit hielp heel goed, want hij werd stil! Maar het zorgde er ook voor dat hij zijn emoties/frustraties/prikkels niet kwijt kon of minder goed kon verwerken. Achteraf begrijp ik nu dat ik dit letterlijk niet aan kon. Ik kon zijn emoties niet dragen…
Zeker net voor het slapen gaan huilen kinderen veel om de dag te verwerken. (maar natuurlijk ook gedurende de dag door pijn/emoties/frustratie/angst etc.) Dit betekend niet dat je kinderen alleen moet laten huilen, juist niet! Het is belangrijk dat je bij ze bent en ze de ruimte geeft om te kúnnen en mógen huilen. Maar dit klinkt een stuk makkelijker dan het in werkelijkheid is. Het kan heel intens zijn als ouder (zeker als dit lang aanhoudt!) en je het gevoel geven dat je faalt. Maar omdat ik zelf zoveel verwerkt en geheeld heb het afgelopen half jaar en ook mijn eigen emoties/gevoelens er mogen zijn (ik heb ze letterlijk ruimte gegeven) ben ik veel zelfverzekerder geworden en kan ik nu ook zijn gehuil/frustraties accepteren. Hij mag er zijn!
En dat is precies wat ik ben gaan doen. Ik voedde hem niet meer op de momenten dat ik het normaal gesproken deed en ben hem gaan vertellen dat we gingen afbouwen met de borstvoeding, maar dat ik er nog steeds voor hem was, hij er mocht zijn, hij mocht huilen als hij dat wilde, dat het oké was en dat ik van hem hou!
Hoe ik dit praktisch heb aangepakt?
Ik vertelde hem dat we gingen slapen ‘s middags of ‘s avonds voor zijn slaapje of de nacht. Ik deed zijn slaapzak aan, ging op een stoel zitten en las nog een boekje voor. Ik hield hem vast, legde hem uit dat ik bij hem was en vertelde dat hij lekker mocht gaan slapen. Hij was in het begin heel erg gefrustreerd, moest huilen en begon zich los te maken. Dit duurde de eerste twee dagen ongeveer 20/30 minuten. Maar ik bleef heel rustig. Ik bleef tegen hem praten en vertelde dat het oké was, dat ik er nog steeds was en dat ik van hem hield. Soms werd hij rustiger en dan weer ineens heel boos, gefrustreerd of verdrietig. Maar aan het einde van die 20/30 minuten merkte ik dat hij rustiger werd en langzaam tegen mij aan in slaap viel! Alleen het slapen tegen mij aan in plaats van aan mijn borst vond ik al heel bijzonder. Hij deed dit normaal gesproken nooit omdat hij altijd naar de borst zocht. Daarnaast merkte ik echt een enorme kalmte en rust die ik niet eerder gevoeld heb.
“De dag voor dat ik stopte met het geven van borstvoeding, had ik mijn laatste therapie sessie. Het einde van een hele lange intense, bijzondere fase. Het kwam zo mooi samen…”
Ik voedde deze dagen alleen nog in de ochtend omdat ik ook langzaam moest afbouwen i.v.m mijn melkproductie en om een rustige overgang te creëren. Ik genoot nog even heel bewust van deze laatste dagen, wat ik heel duidelijk voelde. Het was goed zo. De dag voor dat ik stopte met het geven van borstvoeding, had ik mijn laatste therapie sessie. Het einde van een hele lange intense, bijzondere fase. Het kwam zo mooi samen…
De derde dag begon ik al direct verschil te merken. Na een korte periode van frustratie en los willen maken uit mijn armen begon hij te huilen met dikke tranen, zoals ik niet eerder ervaren had. Waarna hij vervolgens helemaal ontspannen was. Hij viel in slaap tegen mij aan en ik wíst gewoon dat dit hem zo goed had gedaan.
En ook de nachten gaan nu véél beter. Waar hij twee weken hiervoor nog vijf/zes keer per nacht wakker kon worden, slaapt hij nu zo goed als door (wel gewoon nog naast mij in bed!) en wordt hij alleen nog in de ochtend rond een uur of vijf/zes wakker. Dan geef ik hem water en knuffelen we veel. Tot dat hij weer lekker in slaap valt. Hij vind dit moment het moeilijkst en wil dan graag aan de borst. Maar ik leg hem dan vervolgens weer uit dat we gestopt zijn en dat hij mijn ‘tietie’s’ (zoals wij ze noemen) mag vasthouden, met me mag knuffelen, dat hij bij me mag liggen, ik er voor hem ben en dat ik van hem hou.
En hoe trots ik ook op ons ben dat dit ons samen liefdevol gelukt is, voel ik ook verdriet. Het afbouwen van borstvoeding is ook rouwen. Ondanks dat ik zelf wilde stoppen. Je laat iets achter. Je stopt iets. Één van de meest bijzondere (en soms ook zwaarste) dingen die ik heb gedaan. Bij Annigje voelde dit ook zo, dus ik wist in die zin wat me te wachten stond. Maar nu weet ik écht niet of ik het ooit nog ga mee maken. En dat loslaten is soms heel moeilijk. Ik probeer vooral heel lief te zijn voor mezelf en te accepteren dat ik me nu zo voel en dat dat oké is. Net als dat ik dat voor hem probeer te doen..
“Mijn taak als moeder is niet zozeer mijn kinderen tegen pijn, moeilijkheden of frustraties te beschermen maar om ze te leren omgaan met emoties die daaruit voortkomen.“
Ik hoop in ieder geval dat ik je heb kunnen inspireren en/of helpen in dit proces. Want ik weet als geen ander hoe moeilijk het kan zijn. Misschien lijkt het mij allemaal heel makkelijk af te gaan. Maar in zo’n proces ga je echt op en neer. Ik vond het deels makkelijker dan ik had verwacht omdat ik ‘gewoon’ kon zijn. Ik hoefde verder niet veel te doen, dan er écht voor hem te zijn. Maar dit kan tegelijkertijd het allermoeilijkste zijn omdat je als ouder het continu wil proberen te ‘fixen’ en je kind wil laten stoppen met huilen. Daarin lag voor mij de grootste les;
“Mijn taak als moeder is niet zozeer mijn kinderen tegen pijn, moeilijkheden of frustraties te beschermen maar om ze te leren omgaan met emoties die daaruit voortkomen.“
Veel liefs,
Wietske
