In deze tijd met perfecte plaatjes op Instagram kun je je, als (nieuwe) moeder, behoorlijk alleen en onzeker voelen. Zeker toen ik voor het eerst mama werd mistte ik herkenning bij andere en had ik het idee dat ik de enige was die mij zo voelde. Gelukkig zijn er steeds meer vrouwen die eerlijk over het moederschap delen en dit taboe doorbreken. Ik hoop daarom met mijn nieuwe rubriek; “Een doodnormale dag uit het leven van…” bij te dragen aan deze nieuwe standaard en een realistisch beeld te laten zien van hoe het leven écht is als moeder.
Als aller eerste deelt Joske Seegers haar dag met mij. Samen met haar vriend Julien heeft ze een dochtertje van 6 maanden en deelt ze over het (spirituele) proces van moeder worden. Ook is ze is één van de vele moeders die ik volg op Instagram. Maar wel iemand die echt de rauwe kantjes van het moederschap laat zien. Meerdere malen na het lezen van haar posts en stories heb ik gedacht; “wat had ik dit graag gelezen toen ik voor het eerst moeder werd..”. Zó herkenbaar. Vandaar dat ik heel blij ben, dat ze ja zei toen ik haar vroeg of ze een dag voor mij wilde bijhouden. Ik hoop dan ook dat je, net als ik, er veel herkenning en/of steun uit zal halen.
Het is 5.30 als ik door m’n oordoppen heen wat onrust hoor in het ledikantje naast me. Mijn lieve baby Anna besluit al weken dat dit wel een prima tijd is om aan de dag te beginnen. Slaperig stop ik nog een keer het speentje in haar mond en probeer ik het daadwerkelijke opstaan te rekken tot 06.00. Want als de 5 nog in de klok zit, dat voelt écht nog als midden in de nacht.
Rond 06.00 gaan we dan toch naar beneden en leg ik haar even in de box. (Het enige moment tijdens de dag dat ze het prima vindt om daar even alleen te spelen) zo kan ik even rustig mijn koffie drinken. Vriendlief is ook wakker want die moet rond 07.00 de deur uit. Als ik Anna rond 06.30 de fles geef wordt er vaak weinig gedronken. Te veel afleiding en nog een volle buik van twee nachtvoedingen (rond 23.00 en rond 03.00). Ik heb een poging gedaan om die laatste af te bouwen maar tot nu toe nog geen succes.)
Na de fles en de schone luier spelen we nog 10 min en vaak begint ze dan alweer door haar oogjes te wrijven. Terug naar bed en met een beetje geluk slaapt ze 1,5 uur. (Vaak wordt ze na 45 min wakker maar kan ik haar terug in slaap wiegen en tukt ze nog even verder) ik douche me en ruim beneden op. Vaatwasser leeg en de wasmachine vol.
In de ochtend is Anna altijd heel vrolijk. Zin in de dag, nog niet zoveel prikkels en heel veel zin om haar kruip en zit kunsten te oefenen. Er zit onwijs veel energie in deze dame en ze leeft intens. Wat maakt dat ze vaak na een dik uur, max. 1,5 uur wakkertijd alweer naar bed wil. Wat vaak niet zonder slag of stoot gaat, want de overgang van wakker naar slapen is voor onze dame best moeilijk. Zelfstandig in slaap vallen lukt nog heel vaak niet en dus wiegen we haar al ruim 5 maanden in slaap. Soms proberen we haar wakker in bed te leggen maar vaak zodra ze het matras raakt schieten haar billen de lucht in (ze is een buikslaper) en worden ook hier de kruipkunsten voortgezet. Gevolg: ze verliest haar speen en na 10 min onrust begint ze toch te huilen. Dus toch maar weer uit bed en in slaap wiegen. Vaak kan ik een diepe zucht niet onderdrukken, want oh boy wat is dat zwaar als je dat 5,6,7 keer per dag moet doen.
Ook haar tweede slaapje probeer ik altijd te verlengen met nog een keer 45 min, want als ze maar 1 slaapcyclus slaapt is ze eigenlijk niet uitgeslapen genoeg. In de ochtend lukt dit gelukkig vaak, de laatste twee dutjes eigenlijk nooit. Dan is zelf spelen lastig, is alles maar 3 min interessant en wil ze het liefst rondgedragen worden en alles bekijken. Soms stop ik haar in de draagzak en gaan we naar het bos. Gelukkig vind ze dit sinds twee weken weer ok, want er was een periode dat ook de draagzak brullen betekende. Hetzelfde geldt voor de wandelwagen. En hangt een gloednieuwe inklapbare yoolz aan onze kapstok die we welgeteld 3 keer hebben gebruikt. Maar we blijven oefenen en vorige week hebben we zelfs twee keer gewandeld zonder te huilen. Er is hoop ;).
Richting het einde van de dag wordt het dus steeds een beetje zwaarder. Na haar laatste dutje rond 16.00 breekt het spitsuur aan. Anna niet meer zo vrolijk en wil bezig gehouden worden, er moet gekookt worden, vriendlief komt thuis en wil graag douchen, soms nog de baby in bad en eten. Soms lukt het om samen te eten als Anna ligt te spelen op haar kleed maar vaak eten we ook pas als ze in bed ligt. Ze krijgt rond 18.00 haar fles en met een beetje geluk ligt ze er dan voor 19.00 in. En wordt ze niet meer wakker. Maar vaak ook wel. Na 45 min dus toch weer even in slaap wiegen.
Na het eten hebben we dan even een uurtje tijd voor onszelf of elkaar. Maar rond 20.00/21.00 maken we ons alweer klaar voor de nacht, want we zijn vooral moe. Vriendlief doet de avondvoeding van 23.00 en ik mag er rond 03.00 uit. Doordat we maar 1 slaapkamer hebben en Anna naast ons ligt in haar ledikant ben ik nog best vaak wakker in de nacht. Speentje kwijt, op haar rug gerold of gewoon even checken of we er nog zijn.
Het moederschap valt me veel zwaarder dan ik had verwacht. Of eigenlijk had ik niet eens zoveel verwachtingen. Het test mijn geduld, m’n doorzettingsvermogen en vooral het jezelf overgeven aan hoe het is. Geen controle hebben, niet weten waar je aan toe bent en zo weinig tijd en ruimte voor mezelf. Het de hele tijd bezig zijn met of ze slaapt, hoelang ze slaapt etc. kan me echt opbreken. Om maar nog niet te spreken over m’n eigen gebrek aan slaap.
In de tijd dat ze wel slaapt doe ik verwoede pogingen om het huis een beetje bij te houden, te eten en nog een beetje tijd voor mezelf te hebben. (Lees: te veel op m’n telefoon scrollen). Afspreken met vrienden doe ik alleen als vriendlief voor Anna zorgt of m’n ouders oppassen.
Doordat ik vorig jaar m’n bedrijf verkocht heb, hoef ik momenteel niet te werken, maar ik snak er wel vaak naar. Even iets anders dan baby’s en huishouden, even iets anders dan de vier muren van mijn huis. Gelukkig start ik volgende maand een opleiding én zijn we langzaam toch aan het kijken naar een gastouder. Want een blije mama is een blije baby! En iets meer tijd voor mezelf maakt dat ik meer kan geven als mama. Meer geduld, meer echte aandacht en meer liefde.
Die balans vinden, vind ik echt een uitdaging. Net als het wennen aan deze nieuwe rol. Mama. Want wie ben ik nog meer naast die nieuwe rol? M’n oude leven is niet meer maar dit nieuwe leven voelt soms nog zo onwerkelijk.
Gelukkig hoor ik van veel andere mama’s ook dat het eerste jaar zo zwaar is. Dat heel veel mama’s het moeilijk hebben, zich vaak eenzaam voelen, en dat de liefde voor je kindje echt moet groeien. En dat delen doet me goed. Verbinden met andere mama’s, weten dat je niet alleen bent, dat iedereen struggelt. En ik denk dat we die kant van het moederschap ook echt meer mogen laten zien. Het is geen roze wolk. Het is prachtig en intens en bijzonder, maar vaak ook pokke zwaar!
Wil je nog meer weten over Joske en hoe wij beiden het moederschap ervaren? Binnenkort gaan wij live en zullen we het hebben over alle (rauwe) kanten van het moederschap. Om te laten zien dat wij ook maar wat doen, het echt niet altijd leuk vinden, vaak genoeg met onze handen in het haar zitten en ons afvragen hoe al die andere moeders dit toch doen!? Om hiermee jou hopelijk het gevoel te kunnen geven dat je écht niet alleen bent. Houd onze Instagram in de gaten, voor de precieze datum en tijd!
Veel liefs,
Wietske
