“Ik kan het nog niet helemaal geloven.. Hij is er gewoon… Mijn lieve kleine Abe. Ik kan zo van alles genieten…hij is zo lief, zacht en ruikt zo lekker…En hij is zo mooi!“
31-08-2020
02:00
Ik werd om 2 uur wakker en wilde me omdraaien maar door een pijnlijk gevoel in mijn buik lukte dit me niet. Alsof hij het er niet helemaal mee eens was en ik echt niet zo mocht liggen. Ik dacht dat ik misschien een volle blaas had en ging naar de wc om te plassen.
Toen ik terug in bed ging liggen voelde ik gelijk dat de druk in mijn onderbuik langer aanhield en weer wegzakte. Een combinatie van spanning en enthousiasme ging door me heen, maar kon het ook nog niet helemaal geloven. Zou het begonnen zijn?
Ik wilde het even een kwartier ‘aankijken’ tot dat ik Herman echt wakker zou maken. Het voelde fijn om nog even de enige te zijn die wist dat het begonnen was. Samen met kleine Abe. Even waren alleen jij en ik echt samen, in dit begin van alles wat ging komen.
Ik voelde totaal geen angst. Vooral heel veel zin om dit lieve boefje te gaan zien. Ik keek ergens ook gewoon heel erg uit naar de hele geboorte, het hele proces.
02:15
Ik luisterde wat muziek en timede een keer hoe lang de druk in mijn onderbuik duurde. Precies al een minuut! Het was dus écht begonnen!
Ik maakte Herman wakker en vertelde dat ik weeën had. Hij bleef heel rustig en wilde nog even proberen te slapen, wat ik zelf ook een goed idee vond. Maar dat ging natuurlijk niet meer door mijn enthousiasme..
Al snel ging Herman eruit en begon alles klaar te zetten. Ondertussen werd Annigje ook wakker, waardoor de hele relaxte sfeer verdween. Ik wilde graag wat eten en zij daardoor ook. Ze was gelijk ‘aan’ en vol enthousiasme!
03:00
Na dat ik wat gegeten had, belde Herman de verloskundige om te vertellen dat het begonnen was. En precies datgene waar ik de hele zwangerschap bang voor was geweest, gebeurde; ze zei dat ze net voor de deur stond bij een andere bevalling…
Maar het enige wat ik dacht was; “oké, rustig blijven. Het komt allemaal goed. Ook als mijn verloskundige het niet haalt, het komt allemaal goed. Desnoods zonder verloskundige, ook dat kan ik aan. Het loopt precies zoals het moet gaan.”
Ik belde mijn moeder of ze hier op Annigje wilde passen. Ik merkte namelijk dat het te veel afleiding was maar het voelde fijn om haar wel in de buurt te hebben.
03:30
Rond half vier kwam mijn moeder hier thuis aan en is met Annigje beneden gaan zitten, terwijl ik lekker rustig in bed lag. Ik kon de weeën goed hebben. Ik had mijn eigen muzieklijst van te voren gemaakt (tip!) en het hielp me om mee te zingen tijdens een wee. Hierdoor voelde ik na elke wee zo’n euforisch gevoel! “Was dit wat ze bedoelde met orgasmic birth?”
Niet dat ik een orgasme ervaarde, maar het voelde gewoon heel fijn. Ook als ik lachte of ‘ja’ in gedachte zei, voelde de weeën veel fijner aan en kon er heel erg van genieten.
04:00
Om vier uur belde we de kraamverzorgster die ik ook bij de geboorte van Annigje aanwezig was. Ik wilde graag dat zij er weer bij zou zijn. Maar ook zij zei dat ze een dubbele dienst had en nu niet kon komen. Weer een beetje een teleurstelling.. Maar ook hier voelde ik me op één of andere manier heel rustig onder. Het zou allemaal goed komen! Ik bleef heerlijk in mijn ontspannen bubbel en luisterde mijn favoriete muziek. Eén van de fijnste momenten uit mijn leven!
05:00
Al snel kregen we een telefoontje van de verloskundige dat ze over een uur bij ons zou zijn. Toch wel een hele opluchting! “Ik wist het! Dit gaat helemaal goed komen”
Nog steeds zat ik enorm in mijn eigen fijne bubbel. Het waren zulke mooie eerste uren. Ik probeerde te genieten, ook van deze laatste uren met Abe nog in mijn buik, maar merkte ook dat de weeën steeds intenser werden.
Soms kwam er een wee tussendoor die ik wat minder kon hebben. Maar meestal herpakte ik mezelf snel en ervaarde ik weer een euforisch gevoel.
Af en toe kwam Herman bij me liggen en kriebelde me op mijn rug. Dit hielp me ontspannen en gaf me een rustig gevoel. Tussendoor had hij het bad opgezet en was hij al aardig vol aan het lopen. De kamer was verlicht met kaarsjes en een klein zoutlampje. Precies hoe ik het wilde. Te fel licht kon ik niet hebben. Het zorgde ervoor dat ik mij minder goed kon ontspannen en uit mijn bubbel haalde.
06:00
Rond zes uur kwam de verloskundige aan en ik merkte dat ik hier toch wel een beetje op ‘gewacht’ had. Ze kwam even bij me om te vragen hoe het ging en zei dat ze me lekker zou laten maar dat ik haar kon roepen als ik dat wilde. Volgens mij heeft ze nog even een half uurtje geslapen beneden op de bank en rond 07:00 kreeg ik een heftigere wee en merkte ik dat ik heel graag in bad wilde.
En wat was dat fijn!! Heel mijn lichaam ontspande nog meer en ik kon hier verder genieten van de geboorte. De verloskundige kwam er ook rustig bij zitten en langzaam kreeg ik steeds meer het gevoel te willen persen.
08:00
Maar na een uurtje in bad gelegen te hebben waren mijn vliezen nog niet gebroken en vorderde de geboorte niet meer voor mijn gevoel. Het voelde of ik ergens in vast zat.. en er door heen moest maar dit me niet goed lukte.
De verloskundige zei dat ik de zwaartekracht misschien wel kon gebruiken en dat de baarkruk dan wel heel fijn zou kunnen zijn. Dit leek mee een goed idee en klom uit bad. Herman kwam achter me zitten, wat heel fijn was.
Maar omdat mijn vliezen nog niet gebroken waren en ik duidelijk steeds meer moeite ervaarde, vroeg ze of ik het oké vond als ze even zou voelen hoe hij lag. Ik knikte ja, en ze vertelde me dat ik best wel dikke vliezen had en dat het hoofdje gedraaid lag. Hierdoor kon hij de draai wat moeilijker maken. Maar ze bleef heel rustig waardoor ik totaal geen angst voelde.
09:00
Ik besloot om weer terug in bad te gaan.. even weer ontspannen. Ook hier kreeg ik weer lichte persweeën maar vorderde het niet erg snel. Ze zag aan me dat ik het even ‘kwijt’ was en ik denk dat dit het zwaarste moment van de geboorte was. Ik wist het even niet meer en het beangstigde me een beetje.
Gelukkig was ze zo ontspannen en wist ze precies de juiste dingen te zeggen. Ze hielp me weer op de baarkruk en vroeg of ik het fijn vond als ze met haar vingers in mijn vagina op een plek zou drukken waar ik naar toe kon persen. Ook dit was weer precies hetgeen wat ik op dat moment nodig had. Deze extra begeleiding was zo ontzettend fijn. Hierdoor had ik de sturing die ik nodig had en vorderde de geboorte langzaam steeds meer. Vervolgens wilde ik toch graag weer terug in bad en heb ik hier weer even gelegen. (Ik weet niet meer hoe vaak ik in en uit ben gestapt haha, maar deze afwisseling werkte goed voor mij!)
Toch zei de verloskundige dat ze graag nog een keer wilde voelen hoe Abe lag omdat ze merkte dat ik steeds meer moeite kreeg en uitgeput raakte. Alleen kon het dan zijn dat ze mijn vliezen zou breken…
Ze wist dat ik dit niet wilde dus ik was heel blij dat ze dit eerlijk naar me uitsprak.
Ik zei dat ik nog heel even wilde wachten en voelde een oerinstinct omhoog komen. Ik begon te hurken in bad en na een hele heftige perswee braken mij vliezen!!
Wat een verademing! Het voelde zo fijn en ik was zo blij en trots dat ik het zelf ‘gedaan’ had. Ik voelde zo’n kracht!
En hoopte dat het nu snel zou gaan, maar toch gebeurde dit niet…
Het kostte me te veel moeite in bad om te persen omdat Abe met zijn hoofdje opzij lag dus stelde de verloskundige voor om de zwaartekracht weer te gebruiken. Een hele fijne houding voor zijn ligging was, om aan iets te hangen. Dus gingen we naar de badkamer en hurkte ik op beide voeten hangend aan de wastafel.
Ohh, wat een verademing! Het voelde eindelijk alsof er ruimte ontstond. Ik voelde het open gaan en hem steeds meer zakken. Mijn lichaam maakte enorme krachtige weeën en ik kon ze zo goed aan. Wat voelde dit heerlijk! Dit was precies dat gene waar ik over gelezen had! Mijn lichaam deed het gewoon zelf, ik hoefde niet keihard te persen! We deden dit samen, Abe en ik. Het was zo’n bevrijdend en krachtig gevoel!
De verloskundige vertelde me hoe goed ik het deed en dat hij elk moment geboren kon worden en of ik nog kon stoppen. Waarop ik “nee, eigenlijk niet” antwoordde.
“oke” zei ze, “Dan gaan we nu terug het bad in want het is hier te koud en dan kun je hem daar zelf opvangen”. (Ze wist hoe graag ik dat wilde)
Misschien wel één van de raarste en bijzonderste moment uit mijn leven.. Ik liep terug naar het bad terwijl zijn hoofdje al stond. Ik weet ook niet hoe ik weer in dat bad gekomen ben haha, maar het lukte me.
Ook dit voelde weer zo fijn aan. Dat warme water, deze geboorte, de ruimte, de rust… Maar vooral het besef dat het me zou gaan lukken om in bad te bevallen. Wat ik zó graag wilde. Het ging hier gewoon gebeuren.
Ik had nog een paar persweeën en kon het hoofdje al zien. En toen… eindelijk dat verlossende gevoel.. Het hoofdje was geboren! Ook dit voelde zo bijzonder. Ik kon zijn hoofdje voelen met mijn handen terwijl hij al bewoog in en buiten mij. Iets wat ik zo bewust beleefd heb..
Het gaf me zo veel kracht! Ik voelde hem gewoon al! Hij was er bijna!
En binnen een paar minuten zou ik ook zijn lichaampje eruit persen. Ik kon niet wachten om hem vast te pakken. Ik moest nog even wachten op de laatste perswee voordat mijn lichaam hem eruit perste.
10:12
En toen de wee opkwam, perste ik met alle kracht die ik had, zijn lichaampje ook naar buiten. Ik pakte hem zelf aan, wat ik zo graag wilde en legde hem op mijn borst. Daar was hij dan!!
Onze lieve kleine Abe!
Zo zo zo, blij om je in mijn armen te hebben. Ik denk dat ik wel tien keer gezegd heb; “Omg, hij is er gewoon!!”
Het is bijna niet in woorden te omschrijven hoe bekrachtigend deze ervaring is geweest en hoe mooi ik deze geboorte heb ervaren. Ook nu, 2 jaar later, haal ik er nog zo veel kracht uit.
En ik hoop met heel mijn hart dat jij misschien wel door mijn verhaal geïnspireerd bent geraakt en hierdoor weet dat, waar je uiteindelijk ook geboorte geeft, je recht hebt op net zo’n prachtige ervaring! Want dat verdient elke moeder!
Heel veel liefs,
Wietske
